Akşam güneşi son ışıklarıyla saltanatını sürdürüyordu. Günün bu saatlerinde bir sessizlik hakimdi çevreye. Koronadan ötürü oyun parklarında çocuklar da olmayınca orta yaş ve üstü yaşlılar yerlerini almışlardı.
Önce bastonun sesini duydum. Yaşlı adam bastonunu çok ustalıklı kullanıyordu. Yanındaki eşiydi sanırım. Kah kol kola, kah el ele yürüyorlardı. Aralarında belki 10 yaş vardı. Ama adam dinçti. Eşinin koluna sımsıkı sarılmıştı. Çocukların bir eşyasını kaybetme endişesi gibi sımsıkı...
Yanımdaki banka oturdular. Yüzleri maskeli olmasına rağmen konuşmalarını duyuyordum. Oturunca da ellerini ayırmadılar.
Kadın: "Canım çok korkuyorum bu hastalıktan. Bak kimse maske takmamış. Kaç doktorun yaşamı sona erdi. Çocukluğumda geçirdiğim boğmaca hastalığını hatırlıyorum. Boğulurcasına öksürürdüm.
Adam cevap verdi: " Ama bende de kronik astım var. Bir zamanlar o kadar sigara içmeseydim." Kadın "Ah o bir zamanlar " dedi. "Ben senin benden önce ölmeni istemem." diye ekledi. Adam "Ben de sensiz yapamam" dedi. Korona tekli almasın. Elleri yeniden birbirine kenetlendi.
Güneşin batımını bekler gibi kalktılar, yavaş yavaş uzaklaştılar.
Anılar, duygular, düşünceler de onlarla birlikte yola çıktılar...
Makbule ABALI
0 Yorumlar