İnsansız kentler
Taşıtsız caddeler
Çocuksuz okullar,
Öğretmensiz sınıflar,
Sınavsız dersler...
Karanlık sokaklar,
Boş dükkanlar,
İşsiz personel...
Siren sesleri,
Cankurtaran arabaları,
Hep dolu yataklar,
Yer olmayan yoğun bakım üniteleri.
Yorgun sağlık emekçileri
Yolcusuz toplu taşıma,
Bir rüya gibi,
Bir korku filmi gibi...
Zaman geçecek, bitecek elbette ;
Ne zaman, hangi ay, hangi yıl
Bilinmez.
Bir zamanlar yaşandı denecek
Koronalı günler de geçecek
Bir kabus gibi,
Bir film gibi
Umutlar tükenmeden,
Kötülüklerden dersler alarak
Sona erecek bu hikaye de...
Makbule ABALI
0 Yorumlar